Historia betonu towarowego

Beton to materiał budowlany znany już od wieków. Trudno sobie wyobrazić jakąkolwiek budowlę bez użycia betonu. Co ciekawe, znali go już Egipcjanie i starożytni Grecy, chociaż oczywiście różnił się od mieszanki, która używana jest w budownictwie obecnie.

Nie można precyzyjnie określić czasu wynalezienia związanych materiałów budowlanych. Wiadomo, że początkowo stosowano zaprawy rozcieńczonych glin lub iłu z dodatkiem piasku, dodatkowo często sierść bydlęcą. W późniejszym okresie zaczęto stosować zaprawy spalonego gipsu, a następnie wapnia. Starożytni Grecy, sposób wykonania zapraw wapiennych przyjęli od Persów. Dla podniesienia odporności zaprawy dodawali drobno zmielonych tuf wulkanicznych z wyspy Santorini. Ślady liczącej tysiące lat historii starożytnego betonu choćby w Południowej Galilei, na brzegu Dunaju w Serbii (podłoga chaty rybaka). Około III P.N.E. zaczęto powszechnie wykorzystywać dodatek popiołów wulkanicznych z okolic Wezuwiusza. Występują one w okolicach Puteoli i nazywano ja pulvis puteolanus, skąd pochodzi dzisiejsza nazwa – dodatki pucolanowe.

Najsłynniejsza świątynia starożytnego Rzymu zastała zbudowana przez Marka Agryppę. Panteon jest przykryty potężną betonową kopułą o rozpiętości około 44 metry, opartą na ścianach o grubości 6 metrów. Bez zbrojenia budowa cieszy oko do dziś. Za czasów Agryppa, zostały zbudowane pierwsze łaźnie greckie, różne budowy systemu wodociągów i kanalizacji. Witruwiusz pisał, że istnieje pewien gatunek pyłu, dzięki przyrodzonym właściwościom wytwarza rzecz godne podziwu. Występuje on w okolicach Bajów, na gruntach Wezuwiusza. Proszek ten zmieszany z wapniem i łamanym kamieniem, nie tylko zapewnia trwałość, ale również użyty przy budowli Grobli w morzu twardnieje pod wodą. Wraz z upadkiem Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego upadło wiele rozwiązań technicznych. Receptura mieszanki betonowej została zapomniana prawie na 1500 lat. W roku 1414 w klasztorze na Monte Cassino po raz pierwszy natrafiono na odpis dzieła pochodzącego prawdopodobnie z IX wieku. W 1748 roku, Belidor publikuje dzieło ,,Architecture hydraulique”, w którym używa określenia beton dla mieszanki piasku, wody i wapnia hydraulicznego. Mieszankę tę zalewa się kruszywo ułożone w deskowaniu. W 1795 roku Parker patentuje produkcję spoiwa. Początkowo nazywany był cementem Parkera, ale około 1798 roku ukazała się broszura Parkera, w której używał nazwy ,,Cement Romański”. W następnych latach zaczął produkcję cementu, poza Anglią i Francją podjęto w Niemczech, Australii i Rosji. Spoiwo hydrauliczne pod nazwą ,,cement portlandzki” opatentował w 1824 roku angielski murarz Joseph Aspdin. Pierwsze cementowania w Anglii powstały w 1825 roku. Na kontynencie europejskim pierwsza fabryka cementu powstała w 1850 roku w Buxtehude koło Hamburga, a druga w 1855 roku we Francji w miejscowości Boulogne. W 1857 roku uruchomiono pierwszą polską cementownie w Grudziądzu (piąta w Europie). Inżynierowie zaczęli doceniać cement portlandzki. Zostały przyspieszona badania nad możliwościami wykorzystania cementu. W 1848 roku Joseph Louis przedstawia zasady zbrojenia betonu. W 1867 roku Joseph Monier, paryski ogrodnik, patentuje sposób produkcji pojemnika z siatki z żelaznych drutów. W taki sposób pojawił się żelbet, którego nie może wyobrazić sobie współczesne budownictwo.